Misja Zambia: Święto Trzech Króli - ostatni tydzień w Zambii

Mwachona bwanji (good afternoon/dzień dobry),
Moja zambijska misja dobiega końca ... o tej porze za tydzień będę już w Polsce J Niebywałe jak to szybko zleciało. Czas wrócić do rzeczywistości, jednak o ile będę w stanie, chciałabym dalej kontynuować dzieło misyjne w kraju J Mam parę pomysłów, które mam nadzieję, uda się zrealizować. Póki co, nadal jestem na Czarnym Lądzie i przede mną jeszcze wycieczka do Livingstonu. Tym razem zabieram ze sobą laptopa, więc postaram się pisać na bieżąco. Już niewiele afrykańskich notek zostało mi do napisania więc muszę nadgonić :P.

Polacy dziś mają wolne z racji Święta Trzech Króli, a Zambijczycy obchodzili je w niedzielę. Przez Lindę przeszła parafialna procesja połączona z inscenizacjami. Miała swój początek przy pętli autobusowej (choć „pętla” to zbyt duże słowo :P) i kończyła się w kościele, w którym została odprawiona msza. Trochę żeśmy się spóźniły, ale o. Jacek podrzucił nas autem. Komicznie to wyglądało, jak nagle naprzeciw tłumu ludzi stanął samochód i wyskoczyły z niego dwie musungu. Zambijczycy uwielbiają takie eventy, więc było głośno, kolorowo i ruchliwie. Każde dziecko miało na sobie papierową koronę, niektórzy tańczyli, byli bębniarze, chór, a także służba porządkowa, którą stanowiły parafianki. Głównym ich zadaniem było zgarnianie dzieci z pobocza, żeby trzymały się kolumny. Co jakiś czas procesja zatrzymywała się, żeby obejrzeć małe przedstawienia. Parafianie – aktorzy przebrani byli za Trzech Króli, Heroda, Maryję, Józefa itd. Trzeba przyznać, że całkiem dobrze im to wyszło. Tak jak procesja była sprawna i udana, tak Msza była nie do zniesienia. Kościół jest zdecydowanie za mały na taką rzeszę ludzi. Jak w parafii dzieją się jakieś ważne wydarzenia typu procesja lub pogrzeby wszyscy kiszą się w kościele jak ogórki. Jest zaduch, nie ma gdzie siedzieć, a dzieciaki rozrabiają. Jeszcze muszę gdzieś się wcisnąć z gitarą, ale co chwilę kogoś nią uderzam. Cieszę się natomiast, że dzieciaki chwyciły piosenki, których je nauczyłam i śpiewają je także poza kościołem. Ostatnio jeden z kawałków śpiewali chłopacy na boisku :D Super, bardzo to budujące!

A z afrykańskich przygód, to muszę się z Wami podzielić tym, że przedwczoraj miałyśmy węża w domu, a dokładnie za materacem Justyny. Siedzę sobie spokojnie w kuchnio-salonie, a tu nagle słyszę pisk mojej współlokatorki, wybiega i krzyczy: „mamy węża!”. Faktycznie, przy łóżku wiła się czarna, mała gadzina. Z początku myślałyśmy, że to może młoda kobra, bo w charakterystyczny sposób unosiła łeb. Od razu zadzwoniłyśmy do o. Jacka, a ten powiadomił naszego stróża Ambozę. Przyszedł z kijem i obstawą: synem i żoną. Wcale nie było tak łatwo złapać tego skubańca, bo co chwile uciekał. W końcu jednak udało się go zatłuc. Okazało się, że nie było to nic niebezpiecznego i strach był większy niż ten wąż. Co nie zmienia faktu, że był obleśny i nie chciałabym mieć czegoś takiego w śpiworze :P Od razu po akcji wzięłyśmy się za sprzątanie, zamiotłyśmy dokładnie za naszymi materacami i postanowiłyśmy, że nie będziemy otwierać u nas okna. Trudno … wolę się udusić niż być ukąszoną przez węża. Na szczęście noce nie są już tak ciepłe jak na początku pobytu, więc idzie wytrzymać.

Wczoraj dwanaście godzin spędziłam na czterech literach, a moje koleżanki Zambijki plotły mi włosy. Linda i Charitty przyszły ze swoimi najmłodszymi dziećmi : Owenem i Grace, więc było wesoło. Początkowo rysowały, później włączyłam im bajkę z polskim dubbingiem, a następnie grały sobie w piłkę ale wszystkim bardzo szybko się nudziły. Specjalnie dla moich gości zrobiłam blok czekoladowy, więc wszyscy się nim zajadali, w szczególności małe brzdące. Po południu zabrałyśmy się za szykowanie lunchu. Gotowałam nawet szimę, oczywiście z pomocą dziewczyn, bo potrzeba niebywałej siły, żeby ją wymieszać. Sporo jej zostało, więc wezmę trochę do Polski i spróbuję ugotować. Możecie się ustawiać w kolejce do degustacji :P Próbowałam kurczaka i szimę jeść rękoma ale było mi niewygodnie więc pomagałam sobie widelcem. Po lunchu zaczęły się schodzić kobiety, które przyszły na dogrywkę rozmów kwalifikacyjnych. Zrobiło się dość tłoczno, bo wszystkie zamiast iść do prowizorycznej poczekalni przychodziły do nas i macały moje włosy. Tym razem, Justyna egzaminowała je z komputera, a ja z klaskania i śpiewu. Po burzliwych obradach zostały wybrane do przedszkola dwie nauczycielki i dwie pomocnice. Linda – fryzjerka, skończyła pleść włosy po 20 i zaraz potem wyłączył się prąd. Nie pozostało, więc nic innego jak iść spać.

Dziś ostatni dzień malowania. Sprzątałam pokój na przybycie Artura – nowego wolontariusza. Demontowałam także choinki w kościele J

Czekajcie na wieści z Livingstonu!

Buziaki,

Dosia